(Informacja na wstępie – wpis powstał w ramach wyzwania Historical Sew Monthly 2015 i w wyniku pilnej potrzeby zestawu uchodzącego za Słowiański. Potraktujcie go jako zajawkę, nie jako wytyczne w kwestii jak powinna wyglądać Słowianka)
Lubię swój wikiński zestaw, ale czasem mam wrażenie, że albo ja źle uszyłam swoją suknię fartuchową, albo był to strój wybitnie wyjściowy, bo do prac obozowych i włóczeniu się po lasach raczej się on nie nadaje. Tak więc korzystając z faktu, że majowe wyzwanie jest pod hasłem praktyczności, a pod Cedynią preferowane są rodzime klimaty postanowiłam złożyć sobie zestaw słowiański.
Najwięcej problemu sprawiła mi rzecz, wydawało się, najprostsza – zapaska. Element garderoby równie domyślny jak suknia fartuchowa, w większości wypadków rekonstruowana na podstawie etnografii. Żbiku zrobiła a jej temat całkiem niezłe rozeznanie, jest był też tekst na temat ruskiej panovy (strona już niestety nie istnieje), ale nadal jest to gdybanie. No więc wygdybałam sobie, że opcja ściereczki za paskiem jakoś do mnie nie przemawia, a z kolei w wersji otwartej z przodu czegoś mi brakuje. Tak więc powstała kombinacja z szerokiego panelu na tył i wąskiego z przodu. Niestety jak na złość nie mogę znaleźć ryciny, która mnie zainspirowała.
Z detali konstrukcyjnych: tylny panel jest doszyty do krajki, przedni jest luzem, przytrzymywany przez przepasanie. Dość praktyczne rozwiązanie – na pewno łatwiej będzie wyciągać garnki z ogniska z pomocą zapaski niż rękawami kaftana.
Drugą niewiadomą był materiał, bo oczywiście najpierw kupiłam, a dopiero potem przemyślałam kwestię. Co prawda materiały przypominające psi ząb znaleziono w Hallstatt, a w Gronowie, Huldermose znaleziono bardzo rozbudowane kraty, ale jedyne co choć trochę pasowało epoką to skrawek z Hagen
… niezmiennie nijak nie jest to słowiańszczyzna. Tak więc powstało coś wybitnie eksperymentalnego. Miejmy nadzieje, że Najwyższa Rada Werfyikacyjna to przełknie.
Sukienka wełniana jest z tych możliwie najprostszych. Zwyczajnie chciałam sobie uszyć coś ładnego ^_^
A skoro jesteśmy w kolorystyce…testowałam znów swoje nici. Musze przyznać,że wyszło zaskakująco dobrze (poza oliwkową – od Lepigliny- wszystkie mojego uprzędu i farbowania)
6 Comments
Świetne jest to zestawienie kolorów. Wyszło cudnie :)
A dziękuję pięknie. Jak to dodać do zielonej części garderoby wyjdzie, myślę, całkiem zacnie.
Ostatnio o tego typu zestawieniu elementów w zapasce rozmawiałyśmy z Isą z Artes Diversae, właśnie w kontekście analogii do strojów ludowych. Z tym, że ona zastanawiała się nad kawałkiem tkaniny, który owinie całe biodra, a do tego na przodzie węższa zapaska. Ja do słowiańskiego stroju używam wersji gdzie po prostu jest owinięty dookoła bioder kawałek wełnianej tkaniny. Imho wszystkie są równie dobre (plus inne oparte na etnografii). W sumie to na nie jest jeszcze sporo mniej takich “namacalnych” potwierdzeń niż dla sukni fartuchowych, z nich się sporo zachowało kawałków przynajmniej :D
Aha, bo nie napisałam – rozważałyśmy układ owijana spódnica wełniana + lniana zapaska na przedzie jako analogię do podobnych zestawów w strojach ludowych (spódnica plus zapaska/fartuch) z opcją lnianego przodu, bo len łatwiej doprać z wszelkich brudów metodami “dawnymi” typu szorowanie i gotowanie :)
Też się zastanawiałam nad opcją z jednego kawałka, tyle, że bez dodatkowego fartuszka… i zrezygnowałam z niej tylko dlatego, że bałam się jak to się będzie trzymać przy moim ciągłym bieganiu. Wszystkie znaki wskazują, że powinnam zacząć się obszywać na stateczną matronę…przerażające!
Ujmę to tak – taka konstrukcja wytrzymała moje bieganie jak kot z pęcherzem na Cedyni, więc nie jest taka nietrwała jak mogłoby się wydawać :D Zresztą – tysiące kobiet dookoła świata noszące kiedyś i teraz takie konstrukcje nie mogło się mylić :D